Τι να πω;

Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Πόσο μπορεί μια και μόνο στιγμή να σε αλλάξει! Ένα βλέμα, μια λέξη, ένα άγγιγμα, ένα μήνυμα, μια κίνηση...Τα πάνω, κάτω... Όχι απαραίτητα προς το καλό πάντα, αλλά και προς το άσχημο...

Τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν ή όχι; Πώς όμως γίνεται να μην αλλάζουν όταν οι ίδιοι μέσα τους δε νιώθουν οι ίδιοι;

Όταν νομίζεις πως ο άνθρωπος που βλέπεις στον καθρέφτη δεν είναι αυτός που ήταν και χθες εκεί. Όταν κάθεσαι στη γωνιά απ' το κρεβάτι σου και νιώθεις πως όταν κάθησες εκεί χθες όλα ήταν αλλιώς... Όταν κοιτάς τους ανθρώπους δίπλα σου, γύρω σου κι όλοι είναι διαφορετικοί απο χθες... Όταν αντιλαμβάνεσαι πως μια απλή κουβέντα, μια λέξη, θα άλλαζε τον κόσμο σου σήμερα, ενώ χθες δεν είχε καμιά σημασία αν είχε ειπωθεί... Κι αύριο; Κι αύριο τι; Πάλι θα κοιτάς τον καθρέφτη, θα ψάχνεις τον άνθρωπο που ήξερες, κι αυτός θα είναι απών...

Δε θέλω τον παλιό μου εαυτό, ούτε με ενοχλεί που έχω αλλάξει... Απλά αργώ να προσαρμοστώ και πονάει αυτό που είμαι τώρα... Πονάει ε; Έτσι νομίζω...
Θα το παλέψουμε ε; Το δάκρυ δε σημαίνει τίποτα, μη φαβάσαι... Καλό είναι! Θέλω να πιστεύω... Έλα, μην κλαις... Χαμογέλα... Όλα καλά θα πάνε...ε;

Vermillion (pt.2) - Slipknot

Ενα αγαπημένο κομμάτι... Κι από ένα συγκρότημα που δεν το χαρακτηρίζουν οι μπαλάντες... Ωστόσο ένα καταπληκτικό κομμάτι...που ξεχωρίζει!



She seemed dressed in all of me, stretched across my shame.
All the torment and the pain
Leaked through and covered me
I'd do anything to have her to myself
Just to have her for myself
Now I don't know what to do, I don't know what to do when she makes me sane.

She is everything to me
The unrequited dream
A song that no one sings
The unattainable, Shes a myth that I have to believe in
All I need to make it real is one more reason
I don't know what to do, I don't know what to do when she makes me sad.

But I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me

A catch in my throat choke
Torn into pieces
I won't, no!
I don't wanna be this...

But I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me
I won't let this build up inside of me

She isn't real
I can't make her real
She isn't real
I can't make her real

Something I adore!!

Και τα δύο video έχουν το κομμάτι που μου αρέσει απλά δεν ήξερα ποιο από τα ΄δυο τελικά να επιλέξω... Enjoy...

Happy Birthday...to me!

Happy Birthday...to me!


Χαρούμενα γεννέθλια!! Κλείνω τα 21!! Εχω ήδη 1/5 του αιώνα σ'αυτή τη Γη...
Ναι τέλος πάντων, να ζήσω, να είμαι χαρούμενη και γερή και να με χαίρονται όσοι με αγαπούν και να τους χαίρομαι κι εγώ...
Χρόνια μου πολλά!!!



Αλήθεια αυτές τις τούρτες που στο καλό τις φτιάχνουν;;; Μου άνοιξε η όρεξη... Α, και το 65 της εικόνας δεν έχει να κάνει με μένα απλά μου άρεσε το πόσα χρώματα έχει αυτή η τούρτα...

This is Maya Melissa

Μετά από πρόσκληση του φίλου μου του pure_evil ή αλλιώς Λευτέρη, θα απαντήσω στο γιατί διάλεξα αυτό το ψευδόνυμο...

1ον πολύ απλά το όνομα μου έχει πολύ μεγάλη ιστορία και είναι ελάχιστοι που με την πρώτη το είπαν κανονικά...έχω ακούσεις τα απίστευτα...Αααα by the way το όνομά μου είναι ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ και όχι Μαριλένα ή Μαριάννα ή Χριστιάνα ή Μανταλένα ή Μαριολένη (ω ναι το έχω ακούσει κι αυτό) ή Έλενα ή Λένα-Μαρία...

2ον σαν ψευδόνυμο δε μου καθόταν καλά το Μαριαλένα

3ον (και βασικότερο) έτυχε μια από τις φορές που βρέθηκα με τα ξαδέλφια μου από την Αμερική να προσπαθώ να τους μάθω να πουν το όνομα μου και δεν το κατάφερναν με τίποτα... οπότε έρχεται μια "υπέροχη" ιδέα σ' εναν ξάδελφό μου να το προσαρμόσουμε...μου το κάνει πρώτα Marla (όπως αυτή στο Fight Club) αλλά δε μου άρεσε...ακούγεται κάπως...και τελικά μου το έκανε Maya (που μου άρεσε) αλλά γύρισε ο αδελφός μου και μου κάνει "σιγά μην είσαι και η Μάγια η μέλισσα"...οπότε καταλαβαίνει κανείς πως μου έμεινε... Βέβαια κανείς δε με φωνάζει Μάγια (μόνο μια φίλη μου για να με πειράξει καμιά φορά). Όταν λοιπόν ήταν να βάλω όνομα μου ρθε αυτό και το 'βαλα. Κατα τ' άλλα για όλους είμαι η Μαριαλένα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χρόνια πολλά σε όλους που γιορτάζουν σήμερα, Κωνσταντίνες και Κωνσταντίνους, Κωστάδες, Κωσταντήδες, Ελένες, Λένες, Έλενες (κ.ο.κ.) και μαζί με όλους κι εγώ κατά το ήμισι Ελένη... Χρόνια πολλά!!

Νόστος...

«Τίμοθι! Τίμοθι ξύπνα είναι η ώρα για το φάρμακό σου», άκουσε τη νοσοκόμα να του ψιθυρίζει στο αυτί. Τι πόνος κι αυτός! Ο γιατρός είχε πει πως η πληγή θα χρειαστεί καιρό για να επουλωθεί. Ήδη μια βδομάδα από την εγχείρηση, και σίγουρα πάνω από δεκαπενθήμερο που είχε πληγωθεί, και μπορούσε με κάθε λεπτομέρεια να περιγράψει την στιγμή που ένιωσε τη σφαίρα να μπαίνει στο στήθος του. Και μετά ποδοβολητό, σφαίρες να περνάνε ξυστά δίπλα του.

Ο πόλεμος δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Και ήταν ευγνώμων που σε αντίθεση με χιλιάδες άλλα άτομα, αυτός ήταν ζωντανός, σε ανάρρωση και σύντομα θα επέστρεφε σπίτι του. Έτσι του είχαν πει. Δεν μπορούσε πλέον να πολεμήσει. Η επέμβαση που χρειάστηκε στο στήθος παραλίγο να του κόστιζε τη ζωή, και το σπάσιμο στο πόδι δεν είχε ακόμα θρέψει. Δε θυμόταν πότε το έσπασε και οι γιατροί υπέθεταν ότι θα λιποθύμησε μετά τον πυροβολισμό που δέχτηκε και καθώς οι υπόλοιποι στρατιώτες έτρεχαν κάποιος θα τον πάτησε κι έτσι κι έσπασε. Δεν ήταν τίποτα το σοβαρό. Το πόδι σύντομα θα γινόταν καλά. Αλλά ο πόνος στο στήθος… ο πόνος αυτός δεν τον άφηνε ούτε στον ύπνο του να ηρεμίσει. Μόνο όταν σκεφτόταν το σπίτι… μόνο τότε ξεχνιόνταν και ένιωθε και πάλι παιδί.

Αχ, το σπίτι… πόσο του είχε λείψει. Πόσο είχε πεθυμήσει τις μυρωδιές του, την αγκαλιά του, την ασφάλεια που ένιωθε εκεί. Ήταν μόλις δεκαοκτώ χρονών όταν τον πήρανε για τον πόλεμο, αμούστακο παιδί ακόμα. Και τώρα, τώρα ήταν άντρας στα εικοσιένα. Κι όμως ένιωθε σα να είχε ζήσει όλη τη ζωή που του προοριζόταν. Ένιωθε πως αυτά τα τρία χρόνια ήταν μια ολόκληρη ζωή. Και με το δίκιο του. Το τι είχαν δει τα μάτια του μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια ήταν αρκετά για να νιώσει στο πετσί του την αξία της ζωής. Θυμάται, τότε που ήταν μικρός ακόμη, τον κήπο που έπαιζε με τις ώρες. Κήπο τον λέγανε αλλά ήταν σα μικρό λιβάδι. Ζούσανε στην εξοχή κι έτσι όλα τα σπίτια, συνήθως, ήταν κτισμένα σε αγροκτήματα. Σκεφτείτε τώρα για τα παιδιά πως είναι να μεγαλώνουν σε σπίτια με τεράστιους χώρους για τρέξιμο και παιχνίδι. Έτσι ήταν και το δικό του σπίτι.

Θυμάται κάθε λεπτομέρεια του σπιτιού. Μόνο η θύμησή του τον ηρεμούσε από κάθε πόνο. Μπροστά από το σπίτι περνούσε ο «κεντρικός» δρόμος του χωριού. Από κει περνούσε και κάθε πρωί ο γαλατάς κι άφηνε δύο μπουκαλάκια γάλα. Το επόμενο πρωί όταν θα ξαναπερνούσε έπαιρνε τα άδεια μπουκάλια κι άφηνε καινούργια, γεμάτα. Ο μικρός Τίμοθι μόλις άκουγε το κουδουνάκι από το ποδήλατο του γαλατά έτρεχε στην πόρτα για να προλάβει να πιει αυτός πρώτος γάλα. Υπήρχαν φορές που αφού έπινε το γάλα ξανάπεφτε για ύπνο γιατί ήταν χαράματα ακόμη.

Ακόμη και το χειμώνα όταν χιόνιζε θα σηκωνόταν το πρωί πρώτος για γάλα. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό που θυμόταν από το σπίτι του. Θυμάται πόσο λαχταρούσε να ρθει η άνοιξη! Ο χειμώνας στην Αγγλία είναι δύσκολος και η άνοιξη πραγματικά σου δίνει την αίσθηση της αναγέννησης. Όλα τα λουλούδια έβγαζαν δειλά δειλά τα ματάκια τους από το χώμα και τις πέργκολες στο παράθυρο του σαλονιού. Κι όταν ερχόταν επιτέλους ο Μάης, τότε όλα είχαν φουντώσει! Όλα ήταν ανθισμένα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Κι από χρώματα; Πανδαισία! Μωβ, κόκκινο, κίτρινο, μπλε, ροζ, πράσινο φυσικά. Τότε ήταν που κι η μάνα του καθάριζε όλο τον κήπο κι έβαφε την πόρτα. Αυτή τη συνήθεια ποτέ του δεν την κατάλαβε ο Τίμοθι. Αλλά και ποτέ δεν είχε ρωτήσει. Υπέθετε ότι θα ήταν κάποιο είδος συντήρησης της πόρτας από τις φθορές του χρόνου και του χειμώνα με τις βροχές και τα χιόνια, αλλά και πάλι ποτέ δεν κατάλαβε γιατί η πόρτα του έπρεπε να είναι μπλε. Τα υπόλοιπα σπίτια στο χωριό είχαν είτε κόκκινες είτε απλές καφέ πόρτες. Γιατί η δική τους έπρεπε να είναι μπλε;

Όταν πρωτοπήγε στο σχολείο, εκτός από τα παιδιά που ήδη τον γνώριζαν, τον κορόιδευαν για αυτή την πόρτα. Και τότε είχε παραπονεθεί πρώτη φορά στη μάνα του. «γιατί πρέπει να διαφέρει η δική μας πόρτα από όλες τις υπόλοιπες;», «δεν είναι κακό να διαφέρουμε απ’ όλους τους άλλους γιέ μου, μερικές φορές το ξεχωριστό είναι που δίνει αξία». Ακόμη τα θυμάται αυτά τα λόγια. Τότε το μόνο που έκαναν ήταν να φύγει κλαίγοντας, σήμερα όμως, μετά από τόσα χρόνια και τόσες εμπειρίες καταλαβαίνει τι είναι αυτό που του είχε πει τότε η μάνα του. Βέβαια του φαίνεται λίγο περίεργο που κάτι τόσο πολύτιμο γι’ αυτόν σήμερα βγήκε μέσα από ένα παράπονο για μια πόρτα αλλά και πάλι μόνο έτσι θα είχε αξία.

Η δεύτερη φορά, και τελευταία, που παραπονέθηκε για την πόρτα ήταν όταν λόγω μια φωτιάς που είχε πιάσει έξω από το σπίτι, η πόρτα καψαλίστηκε και χρειαζόταν αλλαγή. Η μάνα του όμως δεν ήθελε να αλλάξουν την πόρτα αλλά να τη βοηθήσει να την επισκευάσουν μόνοι τους. Ο Τίμοθι ξανάβαλε τις φωνές στη μάνα του και αυτή τη φορά επικράτησε το δικό του, ότι θα καλούσαν μάστορα να τη φτιάξει αν τόσο πολύ ήθελε να κρατήσουν την ίδια. Βέβαια κάτι τέτοιο φαινόταν αφελές αλλά γι’ αυτόν αυτή τη στιγμή και η ανάσα της μάνας του, η μυρωδιά των λουλουδιών του σπιτιού του, οι απλές συνομιλίες της καθημερινότητας είχαν άλλο βάρος.

Θυμάται ακόμη και το τζάκι, που όλοι μαζευόταν γύρω του για ζεστασιά. Το σπίτι ήταν πέτρινο και δε ζεσταίνονταν εύκολα, αλλά όταν γέμιζαν το τζάκι με ξύλα και έπιανε καλή φωτιά όλος ο χώρος ήταν σα να έμπαινες σε φούρνο. Το σαλόνι, η κουζίνα δίπλα αλλά και το δωμάτιο ακριβώς πάνω από το σαλόνι που συνέχιζε η καμινάδα του τζακιού, είχε μια καλή θερμοκρασία. Εκείνες τις ώρες που το τζάκι έκαιγε, γιατί το χειμώνα σχεδόν ποτέ δεν έσβηνε, τότε που μαζεύονταν όλοι γύρω του και συζητούσαν τα της ημέρας, που λέγαν αστεία αλλά και ιστορίες, αυτά του έλειπαν πιο πολύ απ’ όλα. Τότε που η μάνα του μοίραζε τσάι και τα υπέροχα μπισκοτάκια που έφτιαχνε με σοκολάτα και καρύδια. Ο πόλεμος του τα είχε στερήσει όλα αυτά. Και απ’ αυτόν και από χιλιάδες άλλα άτομα.

Θυμάται τις μυρωδιές των γιορτών. Ευχαριστίες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα… τότε πάντα οι ετοιμασίες ήταν πολλές. Πολλοί συγγενείς, πολλοί φίλοι άρα πολλά πράγματα να φτιάξεις. Η μικρή του αδελφή βοηθούσε πάντα στο σπίτι. Εκείνες τις μέρες αυτή ήταν υπεύθυνη για το ξεσκόνισμα και την καθαριότητα. Ο πατέρας του και ο μεγάλος αδελφός του ήταν πάντα σε δουλειές στο χωριό οπότε στο μόνο που βοηθούσαν ήταν στο κουβάλημα αυτών που χρειαζόταν στο σπίτι. Ο Τίμοθι με τη μάνα του ήταν στην κουζίνα. Μαγείρευαν, φτιάχνανε γλυκά, λικέρ και πολλές πολλές λιχουδιές.

Του άρεσε πολύ να μαγειρεύει. Αυτή η ανάμειξη των υλικών και η δημιουργία κάτι τόσο νόστιμου τον γοήτευαν από μικρό. Δεν πίστευε πως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να το κάνει σαν επάγγελμα. Τυχαία όμως όταν κάποτε έπεσε στα χέρια του ένα γαλλικό έντυπο, παρατήρησε πως στη Γαλλία υπάρχουν σχολές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής και πως εκεί φοιτούν αγόρια. Η ανακάλυψή του αυτή τον είχε ενθουσιάσει τόσο που είχε δηλώσει στους γονείς του πως θα γινόταν μάγειρας. Το ξύλο που έφαγε από τον πατέρα του εκείνη τη μέρα ποτέ δε θα το ξεχάσει. Όμως δε θα ξεχάσει και τη μάνα του που κρυφά το ίδιο βράδυ του άφησε κάτω από το μαξιλάρι του χρήματα σ’ έναν φάκελο που έλεγε «μη φοβάσαι να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα». Τα χρήματα δεν ήταν αρκετά φυσικά κι αυτός δεν ήταν σε ηλικία να φύγει για σπουδές, ειδικά σε μια ξένη χώρα. Το κουράγιο όμως που του έδωσε ήταν τόσο ώστε να τον κάνει να πιστέψει πως μια μέρα θα τα καταφέρει.

Και τώρα από το κρεβάτι του νοσοκομείου σκέφτεται πως όταν θα γυρίσει σπίτι θα βρει μια δουλειά, θα μαζέψει χρήματα και θα φύγει για Γαλλία. Με τα γαλλικά που έμαθε στο σχολείο και με τη συναναστροφή του τώρα στον πόλεμο με Γάλλους, πιστεύει ότι θα τα καταφέρει να συνεννοηθεί. Ναι αυτό θα κάνει! Θα μιλήσει και στη μάνα του και όλα θα πάνε καλά. Γυρνάει σπίτι του και όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλά.

Άνεμος...

Ο αέρας λυσσομανούσε από τα κλειστά παραθυρόοφυλλα. Τα πατζούρια, παρότι κλειδωμένα, νόμιζες πως ο αέρας θα τα ξεκολλήσει. Η Ελένη είχε κουκουλωθεί κάτω από τη φλοκάτη, στο ντιβάνι και είχε κλείσει τα αυτιά της. Ο αέρας ήταν κάτι που της θύμιζε άσχημες στιγμές. Στιγμές που την πλήγωναν ακόμη και μετά από τόσα χρόνια.

Είχε καλύψει μέχρι και ολόκληρο το κεφάλι της, όταν μέσα σ' όλο το θόρυβο που προκαλούσε ο αέρας, ένιωσε ένα χέρι να την αγγίζει. Τράβηξε τα σκεπάσματα, τόσο όσο να φανεί το καλό της μάτι και με το λιγοστό φως που υπήρχε στο δωμάτιο είδε τα τρομαγμένα ματάκια της κόρης της.

- Μαμά, φοβάμαι...
- Τί φοβάσαι μικρό μου;
- Φοβάμαι τον αέρα... Έτσι που σφυρίζει δυνατά... Και δε μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι!
- Έλα, ξάπλωσε εδώ δίπλα μου και μη φοβάσαι. Εμπρός, κοιμήσου ήρεμα.

Η Ελένη έπρεπε να δείχνει δυνατή. Δεν έπρεπε να φανεί πως και η ίδια φοβόταν. Ίσως και περισσότερο από την κόρη της. Ή μάλλον δε φοβόταν, οι αναμνήσεις ήταν αυτές που έκαναν την καρδιά της να σπαρταρά.

Πήρε αγγαλιά την κόρη της και προσπάθησε να ηρεμίσει. Αυτή τη στιγμή η μικρή την είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Ξαφνικά ένας μεγάλος κρότος ακούστηκε απ' έξω. Η Ελένη τινάχτηκε στο κρεβάτι της. Μαζί μ' αυτή κι η κόρη της που έβαλε τις φωνές.

- Μαμά, μαμά! Τί ήταν αυτό; Δεν πιστεύω να ήρθε ο κακός ο λύκος !;!

Η Ελένη χαμογέλασε, παρότι ήταν τρομαγμένη, καθώς της φάνηκε πολύ αστεία η υπόθεση της κόρης της.

- Όχι καλό μου παιδί, ο κακός ο λύκος φοβάται τον αέρα και δε βγαίνει απ' το σπίτι του τέτοιες στιγμές.
- Ναι, αλλά αν όταν άρχισε ο αέρας ο λύκος ήταν πολύ μακριά απ' το σπίτι του και τώρα θέλει το δικό μας σπίτι να μείνει;
- Μην ανησυχείς! Αποκλείεται να είναι ο λύκος. Να θα πάω να κοιτάξω έξω και θα δεις ότι δεν ήταν αυτός.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, σα βρεγμένη γάτα, βγήκε από το δωμάτιο και κινήθηκε προς την εξώπορτα. Ξεκλείδωσε, γύρισε το πόμολο αργά για να μην ακουστεί. Μήπως κι αν ακουγόταν θόρυβος θα το καταλάβαινε κανείς; Και κανονιά δύσκολα την άκουγες μέσα από τέτοιο βουητό.

Κοντοστάθηκε προτού ανοίξει την πόρτα. Με το χέρι που είχε ελεύθερο πλησίασε κι άγγιξε την τρύπα που κάποτε είχε τη θέση του το αριστερό της μάτι. Ένιωσε ακριβώς τον πόνο που είχε νιώσει και τότε, πριν χρόνια, που πάλι φυσούσε δυνατά. Ήταν έφηβη τότε, και τώρα, τριάντα χρόνια μετά ένιωθε τη σουβλιά στο μάτι της.

Θυμήθηκε τη σκηνή λεπτό προς λεπτό. Η μητέρα της ήταν άρρωστη με πυρετό. Ο πατέρας κι ο αδελφός της λείπαν στον πόλεμο και οι μικρότερες αδελφές της κοιμόταν δίπλα στο τζάκι. Ο αέρας φυσούσε και τσίριζε, όπως και τώρα. Τα ζώα στο στάβλο ήταν αναστατωμένα και η πόρτα χτυπούσε σα τρελή. Η Ελένη ήταν η μόνη που μπορούσε να πάει να ηρεμίσει τα ζώα και να κλείσει καλά την πόρτα.

Βγήκε απ' το σπίτι και κινήθηκε προς το στάβλο. Πράγματι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και βροντοκοπούσε. Τα άλογα χλιμιντρίζαν σα τρελά και μαζί τους την ορχήστρα βοηθούσαν η αγελάδα και οι δύο κατσίκες που είχαν. Η Ελένη πλησίασε τον Μελέτιο, ήταν το πιο μεγάλο και το πιο όμορφο απ' τα άλογά τους και του ψιθίρισε κάτι. Το άλογο αμέσως ηρέμισε και μαζί του και τα άλλα δύο. Ύστερα ήρεμα πήγε στην αγελάδα και την έδεσε και έκλεισε και το πορτάκι από τις κατσίκες πυ είχε ανοίξει κι αυτό. Όπως φαίνεται έπεσε ένα ξύλο από τη σκεπή (απ' τον αέρα προφανώς) και την άνοιξε. Αφού ηρέμισε κάπως τα ζώα κινήθηκε προς την έξοδο του στάβλου όπου το τελευταίο που θυμάται είναι έναν περίεργο θόρυβο, κάτι μαύρο μπροστά της κι ύστερα τίποτα. Το επόμενο πρωί τη βρήκαν οι αδελφές της αιμόφυρτη στα άχυρα κι αυτή δε μπορεί να ξεχάσει τον τρομερό πόνο που ένιωθε στο κεφάλι της.

Ο γιατρός τελικά είπε πως ήθελε πολύ ξεκούραση και για κανένα μήνα να μη βγει από το σπίτι ώσπου να επουλωθεί η πληγή. Προφανώς το βράδυ στο στάβλο κάποιο δοκάρι από το ταβάνι ξεκόλλησε κι όπως κινήθηκε προς τα κάτω σαν εκρεμές, βρήκε την Ελένη στο κεφάλι. Και το καρφί που είχε στην άκρη την έσκισε ακριβώς εκεί που ήταν το αριστερό της μάτι.

Ο πόνος θυμάται ήταν φριχτός. Και κράτησε για πολύ καιρό. Τα γλυκά λόγια της μητέρας της δε τη γιάτρευαν. Ό,τι είχε γίνει, έγινε και είχε αφήσει πάνω της μια μεγάλη πληγή. Σωματική και ψυχική. Ακόμη κι όταν η πληγή είχε κλείσει κι έπαψε να την ενοχλεί, οι δυσκολίες ακολουθούσαν. Όλα ήθελαν επιδεξιότητα, καθώς δεν είναι εύκολο 17 χρόνια να είσαι φυσιολογικός και ξαφνικά να τα βλέπεις όλα μισά. Έτσι τουλάχιστον έλεγε η Ελένη. Δυσκολεύτηκε πολύ. Δυσκολεύτηκε να βγει απ' το σπίτι, χωριό ήταν τί θα έλεγαν όλοι, δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις. Τα κατάφερε όμως. Τα κατάφερε κι η ζωή της ήταν τόσο καλή όσο άσχημα της είχε φανεί μέχρι τότε. Παντρεύτηκε έναν εύπορο άνθρωπο που την αγαπούσε και της φαιρόταν όμορφα, κι απέκτησε μια πανέμορφη κόρη που είχε τα όμορφα σμαραγδένια μάτια της μαμάς της. Κι η Ελένη κάθε φορά που τα έβλεπε δάκρυζε. Όχι γιατί της έλλειπε το δικό της, αλλά γιατί τα μάτια της στα μάτια της κόρης της ήταν πιο όμορφα απ' ότι στο δικό της κεφάλι κι επιπλέον, σε αντίθεση με την ίδια, ήταν εκεί και τα δύο και την αντίκρυζαν με την ίδια αθωότητα που έχουν τα μάτια ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού.

Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε έξω. Πρώτα δεξιά, μετά μπροστά και τέλος αριστερά. Χαμογέλασε κι έκλεισε την πόρτα. Γύρισε στο κρεβάτι όπου η κορούλα της την περίμενε ανυπόμονα. Τη φίλησε στο μέτωπο και της είπε γλυκά:

- Μια γλάστρα απ' το περβάζι ήταν που έπεσε στην αυλή. Είδες που σου έλεγα ότι δεν είναι ο κακός ο λύκος; Έλα, ξάπλωσε τώρα να κοιμηθούμε.

Ξάπλωσαν και μετά από λίγο ο αέρας κόπασε. Αυτό ήταν. Ο ύπνος δεν άργησε να τους πάρει.

Θέμα Φυσικής

Εφόσον ο αδελφός μου ξαναδίνει κι αυτός φέτος Πανελλήνιες θυμάμαι κι εγώ διάφορα από τότε που έδινα κι εγώ (δεν είναι και πολλά χρόνια πίσω) και σήμερα μου έφερε ένα θέμα φυσικής κατεύθυνσης (ο Θεός να το κάνει θέμα) κι επειδή μου άρεσε σας το παραθέτω...

Ψυχωτικός δολοφόνος γατών έχει τοποθετήσει πανίσχυρη, υψηλής τεχνολογίας ωρολογιακή βόμβα στην κοιλιά μιας αδέσποτης γάτας στον Κολωνό. Την ώρα που η άμοιρη γατούλα βρίσκεται στη διαστάυρωση Σ. Πάτση και Λένορμαν, βλέπει ένα γάτο να την πλησιάζει με έντονη ερωτική διάθεση. Όταν ο ακόμα πιο άμοιρος γάτος φτάσει σε απόσταση ενός μέτρου, η βόμβα μπαίνει σε λειτουργεία και εκρήγνυται. Ένας εκκωφαντικός ήχος αναστατώνει όλη την περιοχή. Ένας ταξιτζής περνά ταραγμένος με κόκκινο φανάρι και τρακάρει με ένα λεοφορείο - φυσαρμόνικα υπό γωνία που προσεγγιστικά θεωρουμε 90 μοίρες.

α) Αν ο ταξιτζής στόκαρε στο λεωφορείο με ταχύτητα 55 χλμ/ώρα, η μάζα του ταξί ήταν 900 Kg και του λεωφορείου 7ton, ενώ το λεωφορείο μετατοπίστηκε μαζί με το ταξί (συσσωμάτωμα - σάντουιτς) για 12,5 μέτρα σε ευθεία που σχημάτιζε γωνία 30 μοιρών με το διάνυσμα της ταχύτητας του ταξί, βρείτε την ταχύτητα του λεωφορείου και τη μεταβολή της κινητικής ενέργειας του συστήματος. Τα βάρη των επιβατών των 2 επιβατηγών περιέχονται στις τιμές που δίνονται.

β) Επιστροφή στον πρωταγωνιστή της άσκησης. Η γάτα λοιπόν με αυτή την πανίσχυρη έκρηξη μετατρέπεται σε 5 άνισα κομμάτια με λόγους μαζών m1/5=m2/8=m3/2=m4/6=m5/2. Το κομμάτι μάζας m1 φεύγει με ταχύτητα 20m/sec πάνω στην ευθεία που ενώνει τα κέντρα μάζας του γάτου και της πρώην γάτας. Ο γάτος λόγω της έκρηξης έφυγε στην ίδια ευθεία με ταχύτητα 10m/sec. Δίνεται ότι τα 2 τετράποδα είχαν την ίδια μάζα πριν την έκρηξη. Σε πόσο χρόνο και σε πόση απόσταση θα συγκρουστούν οι δύο γάτες και μετά από πόση απόσταση θα συγκρουστούν οι δύο γάτες και μετά από πόση απόσταση θα σταματήσουν;

γ) Τα κομμάτια μαζών m2 και m3 αποκτούν αντίστοιχα ταχύτητες υδ και 3υδ, όπου υδ η ταχύτητα διαφυγής κάποιας μάζας από το βαρυτικό πεδίο της γης και πρέπει να υπολογιστεί. Τα κομμάτια αυτά έχουν διαφορά φάσης 45 μοιρών, μετρώντας από τον άξονα χ με φορά αντίθετη φυσικά αυτής του ρολογιού. Το m2 προσκολλάται πάνω σε έναν δορυφόρο ο οποίος βρίσκεται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τη γη με εξίσωση: (x-1)2/α+y^2/β=1. Για τους υπολογισμούς θεωρήστε το 0,0 ώς κέντρο της γης. Η τροχία έχει τέτοια εκκεντρότητα ωστε η κοντινότερη απόσταση που έρχεται ο δορυφόρος με τη γη είναι 100χλμ. Ο δορυφόρος μένει ακίνητος. Να βρεθούν οι εκκεντρότητα της έλλειψης, το ύψος της σύγκρουσης και η μάζα του δορυφόρου. Το κομμάτι μάζας m3 τώρα προσκολλάται επάνω σε ένα διαστημόπλοιο της NASA το οποίο οδεύει προς τον Κρόνο. Έχει όμως τέτοια ορμή που του αλλάζει την πορεία και το κάνει να κινηθεί σε τροχιά γύρω από το Δία. Με γνωστές τη μάζα και την ταχύτητα του διαστημοπλοίου καθών και με την πληροφορία ότι τα δύο σώματα συγκρούστηκαν κάθετα να υπολογιστεί η εξίσωση της τροχιάς από τον Κρόνο στο Δία. Θα μπεί σε τροχιά γύρω από το Δία ή θα εκτελέσει την πορεία που μόλις υπολογίσετε και μετά θα απομακρυνθεί από το βαρυτικό του πεδίο; Η παγκόσμια σταθερά έλξης GΔ του Δία θεωρείται γνωστή.

δ) Το κομμάτι μάζας m4 πέφτει στην κεντρική πλατεία της Ν. Σμύρνης, όπου κάτι παιδάκια παίζουν ανέμελα κρυφτό. Ένα από τα παιδάκια το οποίο έχει ύψος h=1,5 μέτρα αηδιάζει και κένει εμετό. Ο εμετός έχει συνολικό μήκος 20cm και κάνει οριζόντια βολή με αρχική ταχύτητα 6m/sec. Να βρεθεί το βελινεκές του εμετού. Δεδομένου ότι ο εμετός πέφτει στο έδαφος σαν αλυσίδα (δήλαδη όχι όλος μαζί) να υπολογιστεί ο χρόνος που θα χρειαστεί για να πέσει ολόκληρο στο πάτωμα καθώς και η ακτίνα εξάπλωσής του αν υποθέσουμε ότι σχηματίζει κύκλο. Επιπλέον απαντήστε στην ερώτηση κρίσεως: Είναι αποτελεσματικό να παίζεις κρυφτό στην πλατεία ή είναι καλύτερο να πας κάπου που να έχει καλύτερες και περισσότερες κρυψώνες; Να απαντήσετε έχοντας υπόψην σας και αυτούς που κρύβονται αλλά και αυτόν που τα φυλάει.

ε) Το κομμάτι μάζας m5 πέφτει έξω από ένα σουβλατζίδικο στα Κ. Πετράλωνα. Ο σουβλατζής μαζεύει περιχαρής το κομμάτι αυτό και το πάει στα σφαγεία να το κάνει γύρο. Με την αφαίρεση τριχώματος και λοιπών "άχρηστων" στοιχείων η μάζα μειώνεται κατά 30%. Στο ψήσιμο του γύρου τώρα θεωρούμε ότι χάνονται 0,7gr/h σε λίπος. Αν ένας πελάτης έχει την ατυχία να του πέσει "όλη η γάτα" στο σουβλάκι του πόσες θερμίδες θα πάρει από το γύρο του; Αν τρόγωντάς το καταλάβει ότι είναι γάτα και το πετάξει κατά λάθος στην καράφλα ενός ανυποψίαστου περαστικού θα μπορέσει σύμφωνα με τις εξισώσεις του Einstein να γυρίσει πίσω το χρόνο και να διορθώσει το λάθος του;

Για τους υπολογισμούς σας θεωρήστε γνωστό και το g=10m/sec2


Αν τα θέματα ήταν έτσι θα γράφαμε όλοι 20!

ΜΗ ΜΕ ΨΑΞΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ 'ΜΑΙ ΕΔΩ

Με ζήτησε κανείς;
Ρώτησε κανείς για μένα;

Δε θέλω να ψάξεις να με βρεις. Μη μπεις στον κόπο. Έχω πει σ' όλους πως έφυγα. Έχω σβήσει τα ίχνη πίσω μου. Δε θέλω να υπάρχω για σένα όπως κι εσύ δεν υπάρχεις για μένα. Είμαι καλά με μένα και μου αρκεί.

Φεύγω. Φεύγω και δεν κοιτάζω πίσω μου. Έσβησα όλα όσα με πλήγωσαν για να χωρέσουν καινούργια, καλύτερα. Εκεί που πάω δε θα με βρεις όσο κι αν ψάξεις. Κι ακόμη κι αν τύχει να με δεις μπροστά σου δε θα μ' αναγνωρίσεις. Γιατί τα μάτια τα δικά σου δε θα δουν τα δικά μου. Γιατί δε θα μπορέσεις να ακούσεις την καρδιά μου που θα χτυπά δίπλα στη δική σου. Γιατί δεν είμαι πια αυτή που ήξερες.

Μην ψάξεις να με βρεις γιατί για σένα δεν υπάρχω. Μη ρωτήσεις να μάθεις για μένα όπως κι εγώ δε θέλω να ξέρω για σένα.

" Έπρεπε να φύγει γιατί κάτι καλύτερο ερχόταν "

Step up 2...

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πόσο μεγάλη αδυναμία έχω στο χορό. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και πιστεύω πως αντίθετα με πολλά άλλα μέσα (έκφρασης) είναι από τους λίγους που χωρίς εξηγήσεις καταλαβαίνεις όλα όσα ο άλλος προσπαθεί να σου..δείξει...

Έτσι απόλαυσα τις προάλλες στον κινηματογράφο το Step Up 2 που αντίθετα με το πρώτο ήταν καταπληκτικό. Όσον αφορά το χορό πάντα! Απολαύστε κι εσείς εδώ την τελευταία σκηνή της ταινίας, που εμένα προσωπικά με...εξιτάρει!!! (Βέβαια συγχωρέστε την ποιότητα του βίντεο γιατί όσο να πεις...)

Παιχνίδι...

Θα ανταποκριθώ στην πρόσκληση που μου δώθηκε από τον συμπαθή constantino και θα παίξω κι εγώ στην προσκλησή του...

1)Μια εικόνα από την επιφάνεια εργασίας μου...


2)1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σου.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

"Μόνον οι μικροί φαίνοταν φυσιολογικοί. Ο Ουμπερτίνος θα μπορούσε να είχε γίνει ένας από τους αιρετικούς που ο ίδιος βοήθησε να σταλούν στην πυρά, ή ένας καρδινάλιος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Βρέθηκε πολύ κοντά και στις δύο αυτές πλάνες."

3) φωτογραφία από την παιδική μου ηλικία...

χμμμ 1ον δεν έχω περασμένη στο pc μου καμία... 2ον δεν έχω σκάνερ για να πω ότι περνώ μια τώρα και 3ον δε μ' αρέσει να με βλέπω σε φωτογραφίες...

4)Αφιέρωσε δύο τραγούδια στον σύντροφό σου

χμμμ αν είχα θα αφιέρωνα...

5) Που πίνεις καφέ, τσάι, νερό, you name it...

εννοείς μέρος;; δηλαδή καφετέρια κλπ κλπ;; Αν εννοείς κάτι τέτοιο τότε θα με βρεις παντού στο Βόλο... Κυρίως όμως flo, santan, φελούκα... και σε πιο κυριλέ καμιά φορά όπως como και άντε να καταφέρω καμια φορά κανένα club ή ρεμπετάδικο... Αυτάαα


Κι εγώ θα καλέσω με τη δική μου σειρά τους:

artist

pure_evil

ivan

vasilis

Νεραϊδόσκονη

(αν και μερικοί από σας το έχετε ήδη κάνει)
ανοιχτή πρόσκληση και σε όποιον άλλο θέλει να το κάνει...

Όνειρο ήταν πάλι...

Μισάνοιξε τα μάτια της κι ένιωσε μια δροσιά σ' όλο της το κορμί. Με τα χέρια της άγγιξε τα νωτισμένα βότσαλα και μύρισε την αύρα της θάλασσας. Ανασηκώθηκε και παρατήρησε πως δε βρισκόταν στο κρεβάτι της! Έτριψε τα μάτια της μήπως της έπαιζαν κάποιο παιχνίδι αλλά τελικά όσο κι αν δεν το πίστευε βρισκόταν σε μια παραλία.

Σηκώθηκε ήρεμα και χαμογέλασε. Παρατήρησε το χώρο. Όλη η παραλία ήταν στρωμένη με πολύχρωμα βότσαλα. Γύρω της βράχοι που σου έδιναν την αίσθηση πως με τον κύκλο τους σχεδόν σε απομόνωναν από τον υπόλοιπο κόσμο. Και μπροστά της το απέραντο ανοιχτό γαλάζιο.

Τα μαλλιά της τα έννιωθε μακριά στην πλάτη της και πρόσεξε ότι φορούσε ένα λευκό φουστάνι. Ο αέρας πια ήταν ζεστός και η ατμόσφαιρα υπέροχη. Δίπλα της όμως ήταν και κάποιος άλλος. Γύρισε και είδε τη γιαγιά της. Αχ, η γιαγιούλα της! Καθόταν εκεί, εκείνη τη στιγμή, δίπλα της και κένταγε...

Προχώρησε προς τη θάλασσα. Τί ήρεμη που ήταν! Δοκίμασε με το πόδι της το νερό και αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν ούτε παγωμένο ούτε ζεστό, άρχισε δειλά δειλά να μπαίνει στη θάλασσα. Έκανε όλο και περισσότερα βήματα κι έμπαινε όλο και πιο μέσα. Τώρα πλέον κολυμπούσε... Τί ωραία που ένιωθε το νερό στο σώμα της! Άραγε πώς να είναι ο βυθός; Και βούταγε ξανά και ξανά, παρατηρούσε το βυθό. Πόσα χρώματα! Γαλάζιο, πράσινο, πορτοκαλί, λευκό, χρυσό...

Σήκωσε το κεφάλι της ξανά προς τη μεριά της γιαγιάς της. Αλήθεια τί ήθελε εδώ; Α, ναι! Ξέχασε! Είχε αρχίσει το σαρανταήμρο για το Πάσχα. Ήταν συνηθισμένη σε τέτοιες επισκέψεις. Αχ, πόσο καιρό είχε να τη δει; Πόσο της είχε λείψει; Πόσο χαρούμενη ήταν που την είχε κοντά της! Της αρκούσε που απλά της κοιτούσε... Η θέα μέσα από της θάλασσα, μ' αυτή να κάθεται ήρεμη στο καρεκλάκι της και να κεντά ήταν βάλσαμο ψυχής! Πόσο θα 'θελε να έρχεται πιο συχνά!

Πόσο θα 'θελα να σε βλέπω πιο συχνά γιαγιά! Μακάρι να ξερες πόσο μου λείπεις! Μακάρι να σε είχα κι απόψε στο ύπνο μου...!
Μου λείπεις...

Je realise...

[Sinik]
J'ai compris que les années ça passe vite c'est inquietant
Je me rends compte que Kelyssa aura 7 ans le 20 septembre
Que chaque jour des hommes s'auto-détruisent à la hache
Et pour s'enfuir les plus fort traversent les mers à la nage
J'ai vu l'écart entre la belle et la bête
Ici la guerre a la patate mais à la benne est la pelle
Dans la rue, tu sais les délits profitent aux hommes
Dans 10 ans, le Kilo de came sera au prix du Kilo de Pomme
J'ai compris tard que les regrets me pénalisent
Et ça fait mal quand je réalise que si peu de rêves se réalisent.
Que j'avance pas, que leur justice ralentit
Que la France n'est pas si belle, ma prof d'histoire a menti
Que dans la vie faire la paix n'est pas rentable
J'ai compris que faire la paix c'est le cauchemard du marchant d'armes
Je réalise la nuit des courses poursuites dans la ville
Mais n'ayez crainte puisque la mort n'est que la suite de la vie.

[Refrain: James Blunt & Sinik]
And I'll take everything,
Je prendrais tout ce qui à prendre, les joies et les larmes
(Mmm, mmm, mmm)
In this life,
dans cette vie,
I'll join everyone
When I die

[James Blunt]
Ooh, these feet carry me far
Oh, my body,oh so tired
Mouth is dry
Hardly speak
Holy spirit rise in me
Here I swear
Forever is just a minute to me

[Refrain: James Blunt & Sinik]
And I'll take everything,
Je prendrais tout ce qui à prendre, les joies et les larmes
(Mmm, mmm, mmm)
In this life,
dans cette vie,
I'll join everyone
When I die

[Sinik]
J'ai compris ce qui allait pas d'ou venait le mal dans nos ZUP
Que les voitures qui prenaient feu ne rentraient pas dans vos urnes
Que tous les jours des amis meurent au cachot
Comment certains sont prêts à tout pour obtenir un plat chaud
J'ai compris que l'être Humain ne fait rien d'autre que saigner
Que dans la vie se faire du mal est plus facile que s'aimer
Que les voisins c'est pas "Les filles d'à coté"
Que dans le pays des droits de l'homme des familles vivent à l'hotel
Comprenez le poids des mots, des fois la vie fout le cafard
Les voleurs se font coincer mais les violeurs ont le BAFA
Que dans la vie j'ai toujours senti ce gène
A quel point j'ai grave du mal a dire je t'aime à ceux que j'aime

[Refrain: James Blunt & Sinik]
And I'll take everything,
Je prendrais tout ce qu'il y à prendre, les joies et les larmes
(Mmm, mmm, mmm)
In this life,
dans cette vie,
I'll join everyone
Oh, and understand
'Cause all men die ('cause all men die)
'Cause all men die ('cause all men die)

Μερικές διαφημίσεις που "αγαπήσαμε"

Ή τουλάχιστον μερικές από τις οποίες εμένα άρεσαν:















Which Side Are You On - Johnny Walker Commercial@ Transbuddha on Transbuddha