Τι να πω;

Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Πόσο μπορεί μια και μόνο στιγμή να σε αλλάξει! Ένα βλέμα, μια λέξη, ένα άγγιγμα, ένα μήνυμα, μια κίνηση...Τα πάνω, κάτω... Όχι απαραίτητα προς το καλό πάντα, αλλά και προς το άσχημο...

Τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν ή όχι; Πώς όμως γίνεται να μην αλλάζουν όταν οι ίδιοι μέσα τους δε νιώθουν οι ίδιοι;

Όταν νομίζεις πως ο άνθρωπος που βλέπεις στον καθρέφτη δεν είναι αυτός που ήταν και χθες εκεί. Όταν κάθεσαι στη γωνιά απ' το κρεβάτι σου και νιώθεις πως όταν κάθησες εκεί χθες όλα ήταν αλλιώς... Όταν κοιτάς τους ανθρώπους δίπλα σου, γύρω σου κι όλοι είναι διαφορετικοί απο χθες... Όταν αντιλαμβάνεσαι πως μια απλή κουβέντα, μια λέξη, θα άλλαζε τον κόσμο σου σήμερα, ενώ χθες δεν είχε καμιά σημασία αν είχε ειπωθεί... Κι αύριο; Κι αύριο τι; Πάλι θα κοιτάς τον καθρέφτη, θα ψάχνεις τον άνθρωπο που ήξερες, κι αυτός θα είναι απών...

Δε θέλω τον παλιό μου εαυτό, ούτε με ενοχλεί που έχω αλλάξει... Απλά αργώ να προσαρμοστώ και πονάει αυτό που είμαι τώρα... Πονάει ε; Έτσι νομίζω...
Θα το παλέψουμε ε; Το δάκρυ δε σημαίνει τίποτα, μη φαβάσαι... Καλό είναι! Θέλω να πιστεύω... Έλα, μην κλαις... Χαμογέλα... Όλα καλά θα πάνε...ε;