Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Τα μάτια μιλούν...




Τα ζευγάρια που υποστηρίζουν τον έρωτα τους τονίζοντας ότι με την πρώτη ματιά κατάλαβαν ότι είναι πλασμένοι ο ένας...για τον άλλο μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν επισημαίνουν επιστήμονες, καθώς η πρώτη ματιά βασίζεται σε εγωιστικούς λόγους και όχι σε ρομαντικές έννοιες.
Επιστημονική ομάδα από το πανεπιστήμιο του Aberdeen κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, μελετώντας τις απαντήσεις συνολικά 460 εθελοντών, από τους οποίους ζήτησαν να περιγράψουν τα συναισθήματα τους όταν έβλεπαν τις εικόνες χαρούμενων και αηδιασμένων ανδρών και γυναικών.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι επιστήμονες πρόβαλαν ταυτόχρονα δύο συνδυασμένες εικόνες που ήταν πανομοιότυπες με μοναδική διαφορά ότι σε άλλες ο εικονιζόμενος κοίταγε απευθείας το φωτογραφικό φακό ενώ σε άλλες είχε στραμμένο το βλέμμα του κάπου αλλού. Στη συνέχεια ζητούσαν από τους εθελοντές να σημειώσουν το πόσο ελκυστικό έβρισκαν τα άτομα σε κάθε ζευγάρι εικόνων.

Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έλαβαν, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων αναπτύσσεται καθαρά με βάση κοινωνικά στοιχεία, με βασικότερο όλων το ευθύ βλέμμα και το χαμόγελο. «Όταν κάποιος σε κοιτάει ευθεία στα μάτια με ύφος που δείχνει ότι σε βρίσκει ελκυστικό, μόνο τότε αρχίζεις κι εσύ να τον βλέπεις ερωτικά. Είναι καθαρά ναρκισσιστική ανθρώπινη συμπεριφορά» επεσήμανε ο επικεφαλής της έρευνας Dr Ben Jones.

«Όλοι μας σε κάποιο βαθμό γνωρίζουμε ότι αν κοιτάμε κάποιον στα μάτια και του χαμογελάμε γινόμαστε πιο ελκυστικοί στα μάτια του. Τα σημάδια που δείχνουν πόσο ελκυστικό μας βρίσκει κάποιος αποδεικνύονται ιδιαίτερα σημαντικά για την σύναψη ερωτικών σχέσεων. Βρίσκουμε ελκυστικούς, εκείνους τους ανθρώπους που μας έχουν δείξει ότι το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Αυτό αποδεικνύει ότι η έλξη δεν είναι μόνο θέμα εξωτερικής ομορφιάς», πρόσθεσε ο Jones.

Pacman!!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Σκοπεύσατε! ΠΥΡ !

http://www.gimme5games.com/index.jsp?id=cannonbods

κι εδώ το παιχνίδι με τα playmobil!

Χτυπήστε με το σφυρί όσο πιο δυνατά μπορείτε!

http://www.gimme5games.com/index.jsp?id=rat

αν θέλετε να παίξετε το παιχνίδι με τα ποντίκια μπείτε εδώ (με εκνευρίζει ο θόρυβος που κάνει όταν μπαίνω στη σελίδα!)

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

BEOWULF



Τι μπορεί να συμβαίνει όταν έχουμε τεχνολογικό εντυπωσιασμό στη νιοστή+παραμυθά σκηνοθέτη+σεναριογράφους εκ των οποίων ο ένας συνεργάτης του Ταραντίνο στο Pulp Fiction; Έχουμε μάλλον αποτυχία και πλήξη.
Εξαιρετικά υπερβολική ταινία (ελπίζω να μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός), εξαιρετικά παρατραβηγμένη. Σα να καθήσαν κάτω και να είπαν "Πώς θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια επική ταινία, κάτι μεταξύ <<300>> και <<Κόναν το Βάρβαρο>> με μπόλικη δόση αηδίας;". Και φυσικά το βρήκαν χρησιμοποιώντας το αρχαίο επικό ποίημα Beowulf για να υπάρχει και μια δόση αξιοπρέπειας. Μπογιατίσαν καλά καλά τους ηθοποιούς, φτιάξαν 3D εικόνες με σκοπό να μας βγάλουν τα μάτια όλους εμάς τους καημένους που είδαμε στο treiler της ταινίας το cast και την ιστορία και είπαμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να ξοδέψουμε τα 5€ που μας περίσευαν!
Το επικό αυτό ποίημα θεωρείται από τους ειδικούς "ασυνάρτητο και δομικά προβληματικό" οπότε οι σεναριογράφοι το επεξεργάστηκαν αρκετά. Αποτέλεσμα; Δύο σκηνές δράσης ΜΟΝΟ και μπόλικο μοντερνίστικο δραματικό μπλα-μπλα. Κοινώς, για δύο ώρες περίπου εσύ βλέπεις καρτούν που μιλάνε με σοβαρή διάθεση. Δηλαδή άλλο το αισθητικό αποτέλεσμα και άλλο το περιεχόμενο. <<Σα να παρακολουθείς ψηφιακό κουκλοθέατρο ψυχολογικού οικογενειακού δράματος στη φαμελιά του Κόναν>> (Τάσος Θεοδωρόπουλος).
Έχουμε λοιπόν εναλλαγές χασμουρητού και αθέλητου γέλιου (σε κάποια φάση το τερατάκι Γρέντελ έτρωγε σα τσίχλα το κεφάλι ενός άμοιρου πολεμιστή και σας πληροφορώ είχα ξεσκιστεί στο γέλιο) στις οποίες αυτές εναλλαγές βοηθά στο μέγιστο η αντιπαθητική φιγούρα του Beowulf και η κιτς αισθητική της εικονογράφισης. Π.χ. η Τζολί εμφανίζεται ως υδρόβια τερατίνα γκομενάρα με ουρά(τα μαλλία της) και πόδια που καταλήγουν σε γόβα στιλέτο!
Τι σου μένει δηλαδή σα ταινία; Ο τρισδιάστατος χαβαλές, που είναι πράγματι εντυπωσιακός, και η απορία "που είναι τα γυαλιά που υποτίθεται οτι έπρεπε να δω την ταινία;". Απ'οτι άκουσα μόνο 2-3 κινηματογράφοι στην Ελλάδα έχουν αυτή την υποδομή.
Οπότε ENJOY!

Ένα περίεργο συμβάν

Πριν από λίγες μέρες είχα ένα περίεργο συμβάν. Περίεργο... Τρόπος του λέγειν... Απλά μου φάνηκε εμένα έτσι... Πριν όμως αναφέρω τί έγινε πριν λίγες μέρες θα πάω λίγο πιο πίσω.
Στις 27 Αυγούστου έγινε το εξής τραγελαφικό. Καθόμουν ήσυχη και αμέριμνη στο Άρωμα (καφετέρια είναι) με παρέα. Δεν είχε πολύ κόσμο καθώς η ώρα ήταν περασμένη και όσο να πεις καλοκαίρι είναι, τα club και τα barάκια είναι πιο δημοφιλή τα βράδια απ' ότι μια καφετέρια, οπότε αρκετά από τα διπλανά τραπέζια ήταν άδεια. Ο σερβιτόρος (ή το γκαρσόν ή το "παιδί" ξέρετε εσείς :p) δεν είχα τακτοποιήσει τις καρέκλες στα γύρω τραπέζια (η μια εδώ ή άλλη εκεί, you've got the concept) και καθως και μεγάλη παρέα που ήμασταν υπήρχαν αρκετές "άσχετες" καρέκλες γύρω μας. Εκεί λοιπόν που καθόμουν ήρεμη ΤΣΟΥΠ εμφανίζεται ένα σκυλάκι (σκύλος καλύτερα - απλά για μένα που έχω σκυλιά όλα είναι σκυλάκια) και κάθεται στην καρέκλα ακριβώς δίπλα μου. Και ιδού ο σκύλος

Όπως βλέπετε πήρε και πόζα για τη φωτογραφια! Ήταν μάλλον εξοικιωμένος με το γεγονός!! Αφού του μίλησα λίγο (φυσικά ούτε απάντηση πήρα αλλά δεν περίμενα να απαντήσει κιόλας! αν απαντούσε 1ον θα φρίκαρα και 2ον ήμουν δισεκατομμυριούχος - θα είχα ένα σκυλί που μιλάει!) έφυγε λοιπόν ο σκύλος για χώρες μακρυνές και ονειρεμένες (λέμε τώρα). Α! Και by the way το κομμάτι πίτσας που του δώσαμε δεν το 'φαγε οπότε φανταστείτε τί είχε μέσα αυτο το κομμάτι που ούτε ένας πεινασμένος σκύλος δεν το 'φαγε!! Φυσικά το όλο γεγονός ξεχάστηκε μετά από λίγη ώρα (με το σκύλο εννοώ).
Ας επιτρέψω όμως από 'κεί που ξεκίνησα. Πρίν λιγες μέρες λοιπόν, στις 14 Νοεμβρίου, είμαι στον πρώτο όροφο του Πανεπιστημίου, έξω από την αίθουσα που σε περίπου 10 λεπτά θα είχα μάθημα και κάθομαι σε μία καρέκλα και περιμένω να περάσει η ώρα. Ξαφνικά βλέπω στο βάθος του διαδόμου (μιλάμε για το διάδρομο πρώτου ορόφου - παρεμβάλλεται και ημιόροφος - ενός όχι και μικρού κτηρίου) βλέπω ένα σκύλο!! Μαντέψτε ποιος ήταν ο σκλύλος! Και έρχεται μπροστά μου, με κοιτά με τα γλυκά ματάκια του και κάθεται και πάλι δίπλα μου! Και αν δεν με πιστεύετε ιδού

Είναι ακριβώς ο ίδιος σκύλος!!! Βέβαια αυτή τη φορά δεν είχα πίτσα να του δώσω (βασικά δεν είχα τίποτα να του δώσω) και με ακολούθησε ΚΑΙ στο μάθημα (εννοώ μέσα στην αίθουσα) αλλά δυστυχώς αποχώρησε όταν μπήκε η καθηγήτρια μέσα στην αίθουσα...
Δεν είναι περίεργο περιστατικο;!; Ο σκύλος αυτός είναι σα να με ακολουθεί... "Σαν" είπα μη με κρεμάσετε ακόμα... Αν με ξαναεπισκευθεί θα το αναφέρω!Χιχι!!

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Περιμένοντας τους βαρβάρους



- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

- Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
- Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
__

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Κωνσταντίνος Καβάφης

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Τα λάθος πρότυπα



Προσπαθώ καμια φορά να καταλάβω γιατί όλος αυτός ο ντόρος γύρω από την έννοια του ωραίου. Μα κανείς δεν έχει καταλάβει ότι το "ωραίο" είναι καθαρά υποκειμενικό; Βέβαια προβάλλουν ξανά και ξανά τα ίδια πρόσωπα λέγοντας "να αυτή/ός είναι ωραία/ος" και δε φτάνει μόνο αυτό (η πίεση δηλ. να πιστέψεις ότι πράγματι έτσι είναι) αλλά αν πεις ότι "οκ καλή/ός είναι" ή "όχι δεν μ'αρέσει" θα σου βγάλουν την πίστη να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος.
Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμενα και ας ξεκινήσουμε με τις γυναίκες - εφόσον οι κυρίες προηγούνται! Το πρότυπο γυναίκας είναι βασισμένο στα πρότυπα των γυναικών (ηθοποιών, μοντέλων, τραγουδιστριών και τα συναφή) αυτών του Χόλυγουντ (εφόσον φυσικά μόνο αυτές προβάλλονται). Όλα τα κόκαλα στη φόρα - λεκάνη, πλευρά κλπ κλπ - καθως δε γίνεται διαφορετικά να δείχνεις "ωραία" όπως λεν όλοι. 1.70 και 45 κιλά δεν είναι και εύκολο να είσαι χωρίς να μετράς κόκαλα απο πάνω σου. Επίσης, άλλο "εύκολο" από κει, είναι τελικά να καταφέρεις να γίνεις 45 κιλά και να έχεις στήθος του τύπου "εγώ ο,τι έχασα σε κιλά το έβαλα σε στήθος"! 20 κιλά στήθος με λίγα λόγια. Ευτυχώς βγαίνουν και μερικές κοκαλιάρες του τύπου Κίρα Νάιτλι που μαζί με το μέτρημα των κοκάλων ψάχνουμε να βρούμε και πού πηγε το στήθος της. Τουλάχιστον μπορούμε να αισθανόμαστε καλά μ'αυτό.
Πάμε τώρα στο ισχυρό ανίσχυρο φύλο. Τους απογόνους του Αδάμ που στο φινάλε θα μπορούσαν να μη το φαν αυτό το καταραμένο μήλο και να μη γκρινιάζουν συνέχεια ότι φταίει η Εύα. Το φταίξιμο είναι και των δύο και γι'αυτό διώχτηκαν και οι δύο!!! Τέλος πάντων. Οι άνδρες λοιπόν, σύμφωνα με τα πρότυπα του ωραίου, θα πρέπει να έχουν τόσους μύες όσους και τα κόκαλα των γυναικων που διαφαίνοντα μέσα από την υπέροχη σιλουέτα τους! Και φυσικά να φτάνουν τα επίπεδα στήθους (όπως και ο αγαπητός κατά πολλές (;!;) Έρικ Μπάνα στη φωτογραφία πανω) που να φτάνει το στήθος της Πάμελα Άντερσον πριν την τελευτάια εμφύτευση. Φυσικά τα συνηθισμένα "ψηλός, γαλανομάτης" δεν τα ξεχνάμε ποτέ...Σωστά;;
Εμένα το προβλημά μου δεν είναι αυτό όμως. Δεν είναι το τί προσπαθούν να προβάλλουν αλλά το ότι μεγάλο ποσοστό ανθρώπων εθελοτυφλούν και τα πιστεύουν. Και μετά είμαστε όλοι οι υπόλοιποι που προσπαθούμε με αυτά που έχουμε να τους αποδείξουμε οτι κάνουν λάθος. Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος από τη στιγμή που έχει ένα εκατομμύριο υποχρεώσεις και δουλείες να ασχολείται με το πώς δειχνει το στήθος του ή ο πισινός του ή το σπυράκι που μόλις έβγαλε στη μούρη του ή ακόμη αν το επιτρέπει ο Άτκινς να φάει ψωμί ή σοκολάτα. Στο φινάλε άνθρωποι είμαστε και μια μέρα θα φάμε λιγο παραπάνω, και θα βγάλουμε και ένα σπιράκι - δεν είμαστε πορσλάνινες κούκλες - και άμα λάχει θα ξενυχτήσουμε και δε θα μας νοιάσει αν έχουμε ή όχι μαύρους κύκλους.
Επιπλέον - σα γυναίκα το λέω τώρα αυτό - το τί δείχνουν στις ερωτικές ταινίες (για να μην τις πώ διαφορετικά) ΟΧΙ ΔΕΝ μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή στην πραγματικότητα. Ούτε ευλίγιστες τόσο είμαστε, ούτε τόσο πρόθυμες. Επίσεις ναι είναι πραγματικότητα στον πλανήτη Γη οι γυνείκες έχουν κυτταρίτιδα ακόμη και αν είναι 40 κιλά, ναι καμιά φορά κυκλοφορούμε και με τρίχες στα πόδια μας (δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο να ξυρίζεις μισό στρέμα σώμα - εδώ εσείς μια μούρη θέλετε να ξυρίσετε και γκρινιάζετε) και το μαλλί μας είναι ανακατεμένο όταν ξυπνάμε και αμα λάχει μπορεί και να σαβουρώσουμε το βράδυ καμιά πίτσα με τις φίλες μας και να μη μας νοιάξει που την επόμενη θα είμαστε 1 κιλό πάνω.


Νομίζω οτι έβγαλα το άχτι μου και μπορώ να ηρεμίσω τώρα!

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Και ένα ανέκδοτο για να γελάσουμε


Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας .
- Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία; λέει η δασκάλα. Ποιος είπε: "Δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο";
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
- Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια, απαντά.
- Μπράβο Σουζούκι. Και ποιος είπε: "Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό"; ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
- Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ, απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
- Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι Γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
- Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!
- Ποιος το είπε αυτό;;; ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
- Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
- Θέλω να ξεράσω... ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
- Ποιος το είπε αυτό;;; ρωτάει με βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
- Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991.
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει:
- Ρε δε μας παίρνεις καμιά π...πα, λέω γω!!!
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα:
- Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
- Α γα... σου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι.
Ατάραχος ο Γιαπωνέζος:
- Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002.

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
- Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο.
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
- Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Here By Me


I hope you’re doing fine out there without me
‘Cause I’m not doing so good without you
The things I thought you’d never know about me
Were the things I guess you always understood

So how could I have been so blind for all these years?
Guess I only see the truth through all this fear,
And living without you…

And everything I have in this world
And all that I’ll ever be
It could all fall down around me.
Just as long as I have you,
Right here by me.

I can’t take another day without you
‘Cause baby, I could never make it on my own
I’ve been waiting so long, just to hold you
And to be back in your arms where I belong

Sorry I can’t always find the words to say
But everything I’ve ever known gets swept away
Inside of your love…

And everything I have in this world
And all that I’ll ever be
It could all fall down around me.
Just as long as I have you,
Right here by me.

As the days grow long I see
That time is standing still for me
When you’re not here

Sorry I can’t always find the words to say
Everything I’ve ever known gets swept away
Inside of your love

And everything I have in this world
And all that I’ll ever be
It could all fall down around me.
Just as long as I have you,
Right here by me.

And everything I have in this world
And all that I’ll ever be
It could all fall down around me.
Just as long as I have you,
Right here by me.