Μισάνοιξε τα μάτια της κι ένιωσε μια δροσιά σ' όλο της το κορμί. Με τα χέρια της άγγιξε τα νωτισμένα βότσαλα και μύρισε την αύρα της θάλασσας. Ανασηκώθηκε και παρατήρησε πως δε βρισκόταν στο κρεβάτι της! Έτριψε τα μάτια της μήπως της έπαιζαν κάποιο παιχνίδι αλλά τελικά όσο κι αν δεν το πίστευε βρισκόταν σε μια παραλία.
Σηκώθηκε ήρεμα και χαμογέλασε. Παρατήρησε το χώρο. Όλη η παραλία ήταν στρωμένη με πολύχρωμα βότσαλα. Γύρω της βράχοι που σου έδιναν την αίσθηση πως με τον κύκλο τους σχεδόν σε απομόνωναν από τον υπόλοιπο κόσμο. Και μπροστά της το απέραντο ανοιχτό γαλάζιο.
Τα μαλλιά της τα έννιωθε μακριά στην πλάτη της και πρόσεξε ότι φορούσε ένα λευκό φουστάνι. Ο αέρας πια ήταν ζεστός και η ατμόσφαιρα υπέροχη. Δίπλα της όμως ήταν και κάποιος άλλος. Γύρισε και είδε τη γιαγιά της. Αχ, η γιαγιούλα της! Καθόταν εκεί, εκείνη τη στιγμή, δίπλα της και κένταγε...
Προχώρησε προς τη θάλασσα. Τί ήρεμη που ήταν! Δοκίμασε με το πόδι της το νερό και αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν ούτε παγωμένο ούτε ζεστό, άρχισε δειλά δειλά να μπαίνει στη θάλασσα. Έκανε όλο και περισσότερα βήματα κι έμπαινε όλο και πιο μέσα. Τώρα πλέον κολυμπούσε... Τί ωραία που ένιωθε το νερό στο σώμα της! Άραγε πώς να είναι ο βυθός; Και βούταγε ξανά και ξανά, παρατηρούσε το βυθό. Πόσα χρώματα! Γαλάζιο, πράσινο, πορτοκαλί, λευκό, χρυσό...
Σήκωσε το κεφάλι της ξανά προς τη μεριά της γιαγιάς της. Αλήθεια τί ήθελε εδώ; Α, ναι! Ξέχασε! Είχε αρχίσει το σαρανταήμρο για το Πάσχα. Ήταν συνηθισμένη σε τέτοιες επισκέψεις. Αχ, πόσο καιρό είχε να τη δει; Πόσο της είχε λείψει; Πόσο χαρούμενη ήταν που την είχε κοντά της! Της αρκούσε που απλά της κοιτούσε... Η θέα μέσα από της θάλασσα, μ' αυτή να κάθεται ήρεμη στο καρεκλάκι της και να κεντά ήταν βάλσαμο ψυχής! Πόσο θα 'θελε να έρχεται πιο συχνά!
Πόσο θα 'θελα να σε βλέπω πιο συχνά γιαγιά! Μακάρι να ξερες πόσο μου λείπεις! Μακάρι να σε είχα κι απόψε στο ύπνο μου...!
Μου λείπεις...
10 σχόλια:
Αγαπητή μου Maya, αυτό είναι από τα καλύτερα post που έχω διαβάσει ποτέ...
Τόσο γλυκό! Τόσο ζεστό...
Επίτρεψε μου να το αφιερώσω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν φυσικά και μη εμπόδια να είναι κοντά σε αυτούς που αγαπούν...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια καλέ μου pure_evil! Δεν ξέρεις πόσο με ενθαρρύνουν τέτοια λόγια...
Σου το επτρέπω φυσικά! Όταν αγαπάς η επαφή είναι κάτι που ζητάς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όταν αυτή η επαφή είναι δύσκολη...τότε...
Ακόμα περισσότερο όταν η αγάπη είναι οικογενειακού τύπου, με αυτή τη νοσταλγία που σου γεμίζει το σώμα, ανά πάσα στιγμή θες να είσαι κοντά στα δικά σου άτομα...
Το ίδιο συμβαίνει και με τις δυνατές φιλίες...
Θα συμφωνήσω μαζί σου... Με τη διαφορά όμως ότι πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να το εκφράσεις σε ένα οικογενειακό σου παρά σε οποιονδήποτε άλλο... Αλλά άποψή μου...
Η απώλεια είναι πάντως σκληρή... Κι όταν σκέφτεσαι ότι κάποια πράγματα όπως και να χειδε γίνεται να, όχι απλά ζήσεις ξανά, αλλά πόσο μάλλον αισθανθείς ξανά, είναι... Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και άλλα πράγματα να σου δίνουν ελπίδα, δύναμη, νέες εμπειρίες...
Βέβαια... Η οικογένεια και οι φίλοι σου δίνουν το avantage να μπορείς να ανοιχτείς (αλλά και να δικαιολογηθείς) πιο εύκολα από ότι σε άλλα άτομα...
Για να το γυρίσουμε στο πιο αισιόδοξο, όμως, και η απώλεια είναι μες στο παιχνίδι!!! Είναι ο "κύκλος της ζωής" (που ώρες ώρες μου θυμίζει το "τροχό της τύχης"-δεν ξέρω αν τον θυμάσαι)...
Πωπω τωρα τι μου θύμησες!! Τροχός της τύχης!!! Καλά πόσα χρόνια πριν ήταν αυτό;;
Ναι έχεις δίκιο... Και η απώλεια έχει το νόημα της... Έχει κι αυτή ένα κάτι που σε κάνει να αναθεωρείς και να βλέπεις και άλλα πράγματα στη ζωή...
Μου αρέσουν τέτοια όνειρα...
Όπου όλα κυλούν αργά και ήρεμα και βρίσκονται μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που μπορείς να απολαύσεις με την κάθε σου μικρή κίνηση, βλέμμα, άγγιγμα...Είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από μια γρήγορη ζωή.
Και σίγουρα από ένα όνειρο του στυλ "είμαι με δύο φιλαράκια μου, την Δέσποινα Βανδή και τον Μαχάτμα Γκάντι σε ένα τάνκερ που έχει ναυαγήσει στην μέση της Αφρικής και μας κυνηγάνε οι Δωδεκαθεϊστές για να μας δώσουν ένα κομμάτι μπακλαβά που έφτιαξε πριν λίγες μέρες η θεία Μερόπη μέσα στον κλίβανο της ΑΓΕΤ..." είναι κάπως πιο συγκροτημένο...
Εγώ πάντως επιμένω... τα όνειρά σου ,τις σκέψεις σου, τα γραπτά σου να τα φύλας κάπου που να μπορείς να έχεις άμεσα πρόσβαση. Η Google μπορεί να μην υπάρχει για πάντα. Αν υπάρχει για πάντα, τότε δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει ένα λάθος και να τα σβήσει. Ακόμα και backup να έχει, ακόμα και έτσι είναι δύσκολο να έχεις πρόσβαση έτσι όπως είναι διαμορφωμένα τα blog + το ότι όταν θα σου έρθει η έμπνευση να γράψεις κάτι εμπνευσμένη από παλιές σου σκέψεις, μπορεί σε εκείνη την περίπτωση να μην έχεις internet (Worst Case Senariooooo) Τον δικό σου φάκελο αντίθετα τον κάνεις ότι θες! ;)
Αν σου αρέσουν τέτοια όνειρα τότε θα βαρεθείς να τα κούς από μένα :p
Όπως και να χει πάντως χαίρομαι που σου αρέσουν...
Όσον αφορά τα όνειρα με τον Γκάντι και τη Βανδή...δύσκολο να ακούσεις κάτι τέτοιο από μένα...όχι ότι αποκλέιεται να δω κάτι τέτοιο αλλά συνήθως αν ξεκινήσει κάπως έτσι ένα όνειρο λέω "καλά με δουλέυετε;" και το αλλάζω στον ύπνο μου... Πώς το κάνω; Δεν ξέρω!
Για αυτό που λες ναι το σκέφτηκα αρκετά και πράγματι παραξενεύομαι που τόσο καιρό δεν το είχα σκεφτεί. Ένα τόσο οργανωμένο άτομο σαν εμένα... Μάλλον έχω ξεφύγει τώρα τελευταία... :p Ευχαριστώ πάντως για τις συμβουλές σου!
Σώπα ρε! Μπορείς να αλλάξεις το όνειρο σου; Μέχρι και η ονειροχώρα σε υπακούει κύριε διοικητά;(!) Μακάρι να το είχα και γω υπό τον έλεγχό μου αυτό, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζήσω αυτό αυτά τα ψυχεδελικά όνειρα και να λέω σε όλη την διάρκεια: "Δεν θα ξαναφάω πριν κοιμηθώ" (Μπορώ και καταλαβαίνω ΠΑΝΤΑ όταν ονειρεύομαι)
Σε έχω προσκαλέσει σε ένα blogοπαίχνιδο... κοίτα στο blog μου, yoy might be interested...
Είναι κάτι μάλλον που έχει να κάνει με την αυτοκυριαρχία ή την αυτοσυγκράτησή μου... Δεν ξέρω αλλά ναι είναι γεγονός μπορώ και επιβάλομαι στα όνειρά μου. Μπορώ να σταματήσω να βλέπω κάτι που δε θέλω ή να διαμορφώσω το όνειρο και να έχει την κατάληξη που εγώ θέλω. Ωραίο;; Βέβαια είναι προπόνηση χρόνων έτσι; Χιχι!!
Την είδα την πρόσκληση και ευχαριστώ. Θα δω τι μπορώ να κάνω!
Δημοσίευση σχολίου