Τύχη;;

Άραγε να πιστεύουμε στην τύχη; Υπάρχει αυτό που λέμε "η τύχη του καθενός" ή "η μοίρα του καθενός"; Και αν υπάρχει μπορούμε να ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει; Εγώ ποτέ δεν πίστεψα στην τύχη, και μάλιστα αν με ρωτούσε κάποιος έλεγα ότι αφού δεν πιστεύω δεν είμαι και τυχερή αλλά αρκετοί πίστευαν το αντίθετο. Μεγάλωσα όμως και στο μυαλό μου έχω αλλάξει κάποια πράγματα και για να μπορώ να "ηρεμώ" και για να μπορώ να συννενοούμαι.
Τι είναι τύχη δεν μπορώ να ξέρω. Ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που ο Θεός με έκανε άνθρωπο, που έχω στη ζωή και τους δύο γονείς μου που με υπεραγαπάν και τους υπεραγαπώ, που έχω έναν καταπληκτικό αδερφό που λατρεύω, που είμαι υγειής, που είμαι αρτημελής, που δεν πεινάω, που ζω σε μια χώρα κάτω από συνθήκες ειρήνης, που μπορώ να ζώ μια ήρεμη και καλή ζωή, που έχω ανθρώπους γύρω μου που με εκτιμούν, νομίζω όλα αυτά είναι αρκετά για να πω ότι είμαι ένα αρκετά τυχερό άτομο.
Πριν από μερικές ώρες, μια κοπέλα της ηλικίας μου, έκοψε το νήμα της ζωής της, θεωρώντας φαντάζομαι τον εαυτό της πολύ άτυχο. Απ' όσα ξέρω (και ας με συγχωρέσει αν πω κάτι λάθος) είχε πρόβλημα κατάθληψης και μια πρόσφατη ερωτική απογοήτευση. Μου είπαν ότι είχε ξεκινήσει θεραπεία αλλά μάλλον δεν την έπιασε ή δεν ήταν αυτό που η κοπέλα ζητούσε. Το βράδυ που η μητέρα της κοιμήθηκε, ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της και αποφάσισε πως το τέλος των προβλημάτων της θα ήταν η πτώση της. Και αυτό έκανε. Εγώ το μόνο που έχω να πω για την κοπέλα είναι καλό ταξίδι και ελπίζω ο πόνος της τώρα να απαλύνθηκε. Για τη μητέρα της και την οικογένεια της έχω να πω ένα συγνώμη που ίσως να μην πρόλαβε η κοπέλα να τους πει και καλή δύναμη.
Για όλους τους υπόλοιπους έχω να πω άλλα. Μπορεί να συμβαίνουν μεγάλες ατυχίες (είδατε πως κολλάει εδώ η λέξη τύχη;) στη ζωή μας. Μπορεί να νομίζουμε ότι η μόνη λύση στα προβλήματά μας να είναι ο τερματισμός της ζωής μας. Όμως η ζωή μας εξαρτάται από μας αν θα είναι καλή, ευτυχισμένη άσχετα με τα πόσα έχουμε ή δεν έχουμε ή κακή, μίζερη, δυστυχισμένη. Όσο καλύτερη σχέση έχουμε με τον εαυτό μας τόσο καλύτερα πορούμε να ζούμε. Κι όταν λέω καλή σχέση με τον εαυτό μας μιλάω για το μέσα μας, για το ποιοί πραγματικά είμαστα, βαθιά μέσα μας τί είμαστε και αν αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε. Άμεσα εξαρτημένοι είμαστε με τον εαυτό μας κι όχι με τους άλλους. Όπως και να χει όλοι οι άλλοι φεύγουν αλλά στα τέλος εμείς μένουμε. Το να μας απορρίψει κάποιος (και ιδιαίτερα κάποιος σύντροφος) δεν είναι επείδη δεν θέλει εμάς σαν άτομο, αλλά εμάς σαν πρότυπο. Αυτό που εμείς αντιπροσωπεύουμε πλέον δεν είναι αυτό που ζητά. Θα στεναχωρηθούμε, θα πονέσουμε και μόνο η ψυχούλα μας θα ξέρει αν θα ξεπεράσουμε την κατάσταση αλλά αυτός δεν είναι λόγος να σταματήσουμε τη ροή της ζωής μας, το μεγαλύτερο θαύμα που γίνεται δίπλα μας κάθε δευτερόλεπτο!

Καλό ταξίδι Ιουλία...