Τελείωσε και η εξεταστική, ουφ έφυγε ένα βάρος... Ήρθαν άλλα βάσανα όμως... Εφόσον πλέον το διάβασμα δεν αποτελεί καθημερινή πολύωρη απασχόληση, υπάρχει αρκετός χρόνος να κάνεις οτιδήποτε άλλο... Να σκεφτείς... Να ονειρευτείς... Να αφεθείς με τις ώρες σε σκέψεις και όνειρα...
Το θέμα είναι ότι τελικά προτιμώ αυτό το κάψιμο της εξεταστικής... Σε τελική ανάλυση, διαβάζεις δε διαβάζεις έχεις δικαιολογία έτοιμη "δεν προλαβαίνω να σκεφτώ κι αυτό τωρα! έχω διάβασμα!". Αυτή η δικαιολογία είναι από τις καλύτερές μου στο να αποφεύγω σκέψεις που με πληγώνουν ή που με βγάζουν σε αδιέξοδο...
Λένε ότι η αγάπη είναι ωραία... Ε λοιπόν κάνουν λάθος! Η αγάπη είναι απαίσια... Πονάει τρομερά και σταματάει τη λογική. Όταν αγαπάς δε σκέφτεσαι τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει"... Οι κινήσεις σχεδόν αυτοματοποιούνται και το μυαλό πλέον δεν ακολουθεί... Και φυσικά δε μιλάω για την αγάπη που έχει ανταπόκριση (όχι βεβαίως βεβαίως ότι και αυτή που έχει ανταπόκριση απέχει και τίποτα χιλιόμετρα...). Έχω βαρεθεί πια να λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο. Έχω βαρεθεί να κάνω όνειρα και αυτά να μένουν εκεί και να με κοιτάν με εκείνο το ειρωνικό γελάκι του τύπου "σου τη φέραμε και πάλι!". Άλλο ένα όνειρο για κορνίζα. Να το βλέπω να με κοιτάει και να λέω πως εντάξει τουλάχιστον από όνειρα δεν ε΄χω στερέψει ακόμα... Όμως αυτό δε μου είναι πια αρκετό. Βαρέθηκα να υπομένω καταστάσεις που δε θέλω και να αρκούμαι με λιγότερα πράγματα. Βαρέθηκα να ακούω το "κάνε υπομονή". Πόσο πια; Τουλάχιστον κάτι διαφορετικό δε γίνεται να δω; Μια μικρή αλλαγή; Κάτι έτσι για ποικιλία, που λέει κι ο λόγος...
Φοβάμαι... Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Ναι φοβάμαι. Φοβάμαι να διακινδυνέψω πλέον το οτιδήποτε έχω αποκτήσει μέσα από πολύ δρόμο και πολλή σκέψη. Φοβάμαι να πω σ' αγαπώ γιατί φοβάμαι πως η απάντηση δε θα είναι "κι εγώ" αλλά "οκ και;". Φοβάμαι να πω ό,τι αισθάνομαι γιατί ξέρω ότι κανείς δε θα με καταλάβει. Φοβάμαι να χάσω ένα φίλο και γι' αυτό δε του μιλάω... Δε του λέω ότι 'ξέρεις, δεν είσαι μόνο φίλος για μένα'. Φοβάμαι ακόμη και να σκεφτώ ότι τον χάνω... Λένε "πάντα να είσαι προετοιμασμενος για τα χειρότερα" ναι αλλά ΔΕ θέλω να έρθουν χειρότερα... Αν του μιλήσω ξέρω ότι όπως και να 'χει δε θα είμαστε το ίδιο, και από τη στιγμή που δεν είμαι σίγουρη γιατί να το διακινδυνέψω; Γιατί να ρισκάρω; Όσες φορές το έκανα κέρδισα κάτι; Όχι... Βέβαια τουλάχιστον δεν έμεινα με τις υποθέσεις... Ήξερα ότι "δεν παίζει φάση"... Αλλά βαρέθηκα να μην παίζει αυτή η φάση! Ένα εκατομμύριο παιχνίδια ξέρω, πείτε μου ποιό είναι αυτό που παίζει επιτέλους αυτή η φάση να της το προτείνω μπας και δω άσπρη μέρα...
Βασικά όλα αυτά δεν ξέρω γιατί τα έγραψα... Ίσως βοηθά η μάσκα του γνωστού άγνωστου που με έκανε να εφραστώ έτσι... Το ότι δεν διακινδυνεύω με το να πω δύο πράγματα παραπάνω... Βέβαια όσοι με ξέρουν ίσως και να καταλάβουν. Ας καταλάβουν. Με βγάζουν και από τον κόπο να δίνω εξηγήσεις...
Κι αν με κατάλαβες, βγάλε με από τον κόπο να μιλήσω εγώ πρώτη... Σε παρακαλώ...
6 σχόλια:
Η μάσκα της ανωνυμίας είναι χρήσιμη για τέτοιες σκέψεις. Κι εμείς λαθρεπιβάτες της καρδιάς σου. Εκεί που βάζεις το "ξέρω" έπρεπε να έχεις το "φοβάμαι" ή το "νομίζω". Ακόμα δεν έχεις ζήσει τίποτα. Έτσι εγώ "νομίζω". Μη διστάζεις να αγαπήσεις από τον φόβο της "ειρωνικής ματιάς" ή του "οίκτου" της απόρριξης. Η αγάπη είναι μια ουσία που εκκρίνεται από μέσα μας για να διασπείρεται σε ειδικούς και γενικούς στόχους. Και είναι ωραία ξέρεις γιατί; Γιατί σου ανεβάζει την αδρεναλίνη η, αγωνία της αναμονής, της αποδοχής, της συμπόρευσης.Κι αυτό σου δίνει ζωντάνια. Είναι τόσο καλή που ανέχεται στωϊκά ό,τι και να της καταλογίσεις.
Πιστεύω να πήγες και καλά στην εξεταστική. Καλημέρα σου
Στην εξεταστική καλά τα πήγα! Βασικά με ό,τι ασχολούμαι που να έχει να κάνει μόνο με εμένα και κανέναν άλλο Βασίλη μου καλά τα πάω!
Όσο για το άλλο που λες άδικο δεν έχεις... Οι τολμηροί πάντα πάνε μπροστά... Σωστά;; Φοβάμαι να αγαπήσω όμως γιατί κάθε φορά πληγώνομαι... Ότι ακόμα δεν έχω ζήσει τίποτα το ξέρω... Θα δείξει η πορεία λογικά!
Ενδιαφέρον.
Πάντως μην φοβάσαι να πεις αυτό που έχεις να πεις. ΟΤΙ και να έχεις να πεις. Είναι πολύ πιο επώδυνο να σκέφτεσαι *τι θα γινόταν αν* κάθε φορά που τον βλέπεις και τον σκέφτεσαι παρά να πληγωθείς μια φορά και σκληρά αλλά να ξέρεις ότι έκανες το καλύτερο που είχες να κάνεις.
Δες το σαν μια εγχείρηση...(έχω περάσει και από τέτοιο) Μπορείς να την κάνεις και οι μετεγχειρητικοί πόνοι να σε λυγίσουν για καμιά - δυο βδομάδες. Μετά όμως θα είσαι καλά. Αν δεν την κάνεις δεν θα πονάς και τόσο, μόνο που το τραύμα τελικά θα μένει εκεί μόνιμα...
Ναι καταλαβαίνω... Σαν τσιρότο που λέμε... Ότι το τραβάς και βγαίνει... Ναι οκ το έχω δοκιμάσει και στο παρελθόν... Εμένα δεν μου το χει η τύχη μου όμως να πετυχαίνει όταν το δοκιμάζω!
Ευχαριστώ πάντως για την υποστήριξη!
κάποιος είχε πει, αλλά δεν θυμάμαι ποιος...
"Οι χειρότερες καταστάσεις τυχαίνουν σε εκείνους που έχουν την καρδιά να τις αντέξουν."
Και το πιστεύω. Απλά μην απογοητεύεσαι. Όλα είναι θέμα της κατάλληλης στιγμής. Και όταν αυτή έρθει, τότε δεν θα χρειαστεί καν να προσπαθήσεις ιδιαίτερα για να είσαι με αυτόν που θες.
Τουλάχιστον αυτό έχει να πει ένας 20χρονος με την ελάχιστη εμπειρία που έχει σε τέτοια θέματα...
Μάλλον αυτός που το είπε δεν ήξερε και πολλά :p
Πλάκα κάνω! Καλή η συμβουλή σου όμως δε με κάνει ούτε δυνατή ούτε είναι και η πιο δύσκολη κατάσταση...
Μακάρι να μπορούσαν τα πράγματα να είναι λίγο πιο ξεκάθαρα...
Και πάλι ευχαριστώ για την υποστήριξη...
Δημοσίευση σχολίου